O Žutim prslucima i nemirima u Francuskoj, izazvanim povećanjem cijene goriva.
Ima tome tri godine da je, kao posljedica terorističkih napada, Pariz dočekao božićne i novogodišnje praznike prazan. Samo njima “najljepša avenija na svijetu”, hoteli, turistički brodovi bateau-mouche, pozorišta i kina bili su prazni, te je grad u onim pretprazničnim danima izgubio više od polovinu hotelskih rezervacija, dok su finansijski gubici male i velike ekonomije bili više nego znakoviti. Parižani, kao i turisti, većinom emancipovani Kinezi i Rusi, i pored labavog slogana même pas peur (ni najmanje uplašeni), nisu izlazili vanka tj. uopće nisu dolazili u “grad svjetlosti” da bi proslavili Božić.
Taj Božić, ukrao im je tadašnji predsjednik, politički pingvin François Hollande, čija je unutarnja politika (nastavljajući istu svog prethodnika Sarkozyja), nažalost dovela do totalnog kraha društvene svijesti i istorijskog sloma fiktivnog zajedništva francuske nacije.
Ovogodišnji Božić, ovaj put ukrao im je aktualni predsjednik Macron, koji je nastavljajući ignorantsku politiku prema periferiji, istovremeno ignorisao i gnjev provanse (kako arogantni Pariz naziva cjelokupni teritorij izvan prijestolnice), a sa njime i ekonomski pad kupovne moći srednjeg staleža. Ti dupli standardi konstantnog ekonomskog i kulturološkog “guranja” jednih a ignorisanja drugih je stup društvene politike suvremenog francuskog društva, u kojem je “Liberté, Egalite, Fraternité” olizana floskula koja je odavno izgubila svoje značenje.
Francusko društvo godinama ignoriše i konstantno stavlja pod tepih, činjenicu da u državi postoje teritorije na kojima žive i odrastaju državljani sa (ne)opravdanom mržnjom prema vlastitoj zemlji. Da li je to teritorij periferne Francuske ili defavorizovanih predgrađa, više nije ni bitno. Bitno je da je prijestolnica na sve te društvene razlike gledala sa strane spektakla, a ne kao ozbiljan problem na kojemu treba poraditi. Čak niti socijalni neredi 2005. godine, nakon tragične smrti dječaka Zyeda Benne i Bouna Traoréa koji su bježali od policijske postrojbe, nisu pobudili dublja razmišljanja o važnosti problema. No tada su gorila predgrađa u kojima većinski živi jedna od zajednica francuskog kompleksnog društva, ona koja je marginalizirana i zgurana daleko od očiju, baš u ta predgrađa.
Danas gori strogi centar Pariza, XVI arondisman i avenija Kléber, nastanjena većinski stanovništvom koje pripada drugoj zajednici tog istog društva u čijem vlasništvu su najveće modne kuće i butige (LVMH, Galerie Lafayette, Printemps, BHV Marais), i onoj koja je završila visoke škole za administraciju (ENA), čije diplome direktno garantuju ministarske pozicije u vladajućim kastama.
Nekoliko dana poslije napada na redakciju Charlie Hebdo u januaru 2015. godine, tadašnji predsjednik francuske vlade Manuel Vals, kao jedan od izvora radikalizacije mladih, evocirao je “socijalni, teritorijalni i etnički aparthejd u Francuskoj”. Ta izjava sa upotrebom zloglasne riječi “aparthejd” izazvala je pravi šok i ogorčenje tih dana, no sa ondašnjim tragičnim događajima i prošlosedmičnim neredima u Parizu, javnost polako shvata realnost njegovih riječi. Taj “socijalni, teritorijalni i etnički aparthejd”, prošlu subotu došao je do crte koju je veoma lako preći, no konsekvence će biti dugotrajne.
Kako su nasilje i fizički konflikt između ljudskih bića danas, a budimo pošteni i odvijeka, nešto što je prirodno stanje čovjeka, ono što je sa druge strane proizvelo veliki šok tokom klasnih sukoba prošlog vikenda, bilo je skrnavljenje Slavoluka pobjede u vrhu Elizejskih poljana na čijoj je fasadi netko, aludirajući na ime ovog znakovitog nacionalnog spomenika auto lakom napisao ”Žuti prsluci* će pobijediti” (Les gilets jaunes triompheront). Sama pomisao da se oskrnavi spomenik visokog nivoa kolektivne memorije, pokazuje frustraciju provanse, tog srednjeg staleža koji čitav život, baš te Elizejske poljane gleda samo preko televizijskog ekrana.
Nažalost, jedino što će pobijediti je IGNORANCIJA (urođena mana suvremenog francuskog društva), kako sa jedne strane, tako i sa druge, jer je ekonomski i kulturološki jaz između društvenih slojeva, mnogo jači od floskule “Liberté, Égalité, Fraternité”. SLOBODU (liberté) je već odavno Sarkozy prodao arapskim i kineskim nouveau riche i vodećim američkim kompanijama, BRATSTVO (fraternité) je, koliko god oni to poricali, nestalo mnogo prije atentata na Charlie Hebdo, dok će JEDNAKOST (égalité) izgleda da se mjeri kamenim kockama kaldrme Elizejskih poljana.
* Nestrukturirani prosvjedni pokret nastao na društvenim mrežama protiv povećanja poreza na gorivo